Bon aniversari, Jèsus!

Lo Nadal de l’an 29

Èra la consoladoira retribuida, la respectuosa fòra los barris.

Prèp d’ela, un viatjaire se beviá dins lo cròs de sas mans porgidas.

Sobtament, venguèron los savis.

« Se dins la còla, se’n tròba un sens pecats, li pòt getar la primièra pèira », diguèt lo viatgaire mentre qu’ela se recaptava dins sa fauda.

Quora l’un, quora l’autre partiguèron que, jos las tunicas, se dilatavan d’envejas plan conegudas que procuravan de trebols mai que bèls fins a entrebadar de bregas virtualas onte los cèls venon delà l’infèrn.

« Lèva-te, Magdalena », li diguèt. « Gaita coma tan plan lusisson las estèlas suls teules de Betleèm ».

« Jèsus », li marmolhèt…, mentre que li pausava sus sas labras, amb la fervor d’una maire, amb la sabor d’una nòvia, amb la gràcia d’una verge, un impossible poton de patz.

« Mercé plan » li diguèt, « es mon aniversari,’questa nuèit. »